Kleurloos

Kleurloos

Emily liep de school uit. Het was een gewone maandagmiddag.
Niets was anders dan normaal, maar ze had geen idee wat haar te wachten stond… 

Ze huppelde een steegje in toen ze werd opgehouden. Een gevlekte kat liep recht op Emily af. Snel ging Emily op haar knieën om het beestje te aaien. Ze keek in de ogen van de kat. Ze zagen er leeg uit. Dat is vreemd, dacht Emily. De meeste katten die ze kende, hadden vrolijke ogen. Maar de ogen van deze kat waren grijs. Zoiets had Emily nog nooit gezien.
De kat liep langs een struik die direct grijs werd en al zijn kleur verloor. De kat liep verder, en liet een grijs spoor achter. De stoeptegels, het onkruid ertussen, zelfs de straatlantaarn kleurde grijs als de kat er langs liep.
Gebeurt dit echt?, dacht Emily. Wat moet ik doen?
Gelukkig kwam Paya, een goede vriendin van Emily, aangelopen.
‘Wow, wat is hier gebeurd?’ vroeg Paya met ongeloof in haar ogen.
‘Deze kat laat alles zijn kleur verliezen’ zei Emily terwijl de kat doorliep.
Paya pakte haar tas en liet voorzichtig de kat erin lopen. Direct verloor ook de tas zijn kleur. Ze wende zich tot Emily: ‘en wat doen we nu?’
‘Eh, geen idee.’ Zei Emily. ‘Wacht, houd dit vast’ zei Paya toen ze de tas in Emily’s handen duwde. Ze pakte haar telefoon en begon te zoeken.
‘Er is een wetenschapper die met een kat in het bos woonde. Hij is al een tijd vermist en het huis staat er vervallen bij.’, zei Paya een tijdje later.
‘Als we meer informatie willen moeten we daar naartoe.’ Zei Emily.
‘Wel, laten we dan snel vertrekken, deze kat wordt wild.’
Snel liepen de twee door de straten. Toen Paya rechtdoor wou lopen, hield Emily haar tegen. ‘Wat doe je’ vroeg Paya. ‘We moeten door deze struik dat is veel sneller.’ Zei Emily. ‘Het is niet dat ik je geloof maar veel keus heb ik niet, want deze kat begint zwaar te worden.’ Zei Paya weer.
‘Hoe kan een kat ineens zwaarder worden?’ vroeg Emily zichzelf hardop af.
‘Dat weet ik toch niet’ zei Paya die dacht dat Emily het tegen haar had.

Een tijdje later kwamen ze aan in het bos.
‘Welke kant is het huis van die wetenschapper op?’
‘Links… denk ik.’
‘Serieus? Ik dacht dat je de weg wist!’ riep Emily.
‘Zullen we rechts gaan dan?’
‘Ok, prima.’

Een tijdje later vraagt Paya aan Emily: ‘Kan jij kijken of het goed gaat met de kat? Hij zit al zo lang in mijn tas.’
Emily deed de rits van de tas open en de kat stak zijn kop naar buiten.
De kat wou een kopje geven, maar Emily dook weg. De kat keek haar vragend aan. ‘Sorry kleintje, als dat kleurloze probleem is opgelost, dan kan ik je weer aaien.’
‘Emily ik heb het gevonden!’ riep Paya ineens.
‘Echt? Dat is geweldig! Wel, waar wachten we nog op, kom dan gaan we ernaartoe.’
Ze renden naar het huis. Paya keek door een raampje.
Je kon duidelijk zien dat het verlaten was: overal lagen papieren en hingen spinnenwebben. Ze probeerde de voordeur te openen, maar die was op slot.
‘Ben je echt van plan naar binnen te gaan?’ vroeg Emily.
‘Hoe kunnen we er anders achter komen hoe we die kat kunnen helpen? Zelfs mijn jas begint zijn kleur te verliezen het gaat gewoon door de tas heen!’
‘Misschien is er een raam dat open staat?’ zei Emily als suggestie.
‘Ik kijk wel even. Let jij dan op de kat?’
Paya liep haastig om het huis heen en checkte alle ramen. Er was geen mogelijkheid om binnen te kunnen komen.
‘Hier neem jij deze tas weer, ik ga dit fiksen.’ zei Emily vastberaden.
Ze trok een speld uit haar haar en begon ermee in het slot frummelen.
‘Wouw, weet jij hoe je dat slot kan openen met speld?’ Zei Paya verbaasd.
‘Nee, maar ik ga het proberen.’ En zo zaten ze daar een tijdje tot Emily ongeduldig werd.
‘Oké, ik ben hier klaar mee!’ Ineens pakte Emily een baksteen en voor Paya haar kon tegenhouden gooide ze die door een raam. Je kon het glas horen rinkelen toen het op de grond viel. Ze klommen door het raam en gingen snel zoeken.
‘Ik denk dat ik iets heb gevonden!’ riep Emily blij. ‘Het is een elixer in een potje.’ Paya tikte Emily ongerust op haar schouder. ‘Wat is er?’
Paya wees om zich heen.
Alles was zijn kleur verloren en de muren begonnen te scheuren. Al snel begon heel het huis te trillen.
‘Wat moeten we doen!’
‘Dat elixer wat je hebt gevonden, geef het aan de kat!’
‘Wat als het niet het juiste is?’
De kasten kwamen van de muren en het plafond stond op het punt in te storten.
‘Het is onze enige hoop!’
Emily goot het elixer over de kat en ineens was alles doodstil. Het huis was gestopt met trillen, de scheuren in de muren waren weer weg en alles had zijn kleur weer terug! Zelfs de kat had een mooie oranje vacht gekregen.
‘Het is voorbij!’ zei Paya opgelucht.
‘En wat moeten we nu doen?’ Vroeg Emily.
‘Ik denk dat ik de kat mee naar huis neem. Hier kan hij niet blijven.’ zei Paya.
‘Dan denk ik dat ik ook naar huis ga.’ zei Emily.
‘Oké zullen we dan bellen als we thuis zijn?’
‘Is goed.’ En toen liep Emily weer naar huis.
‘Waarom ben je zo laat?’ vroegen haar ouders.
‘Buiten gespeeld’ gaf ze als antwoord.
‘Was het leuk?’
‘Het was … interessant.’
Snel liep Emily naar haar kamer.
Ze keek uit het raam en in de lucht was een mooie regenboog te zien.
‘Wat zijn de kleuren toch mooi!’ dacht Emily.