De verdwenen kleuren

De verdwenen kleuren

En opeens was alles zwart-wit. Het zag er saai, verveeld maar ook leeg uit. En zo voelde ik met ook. Leeg.   

Laat me mezelf eerst voorstellen. Ik ben Romy. Ik ben een meisje van 12 en ik heb zoiets raars meegemaakt. Ik wist niet wat me te wachten stond.  

Het was vrijdagmiddag. School was al uit en iedereen ging naar huis. Zo ook ik. Toen ik thuis was ging ik op de bank zitten. Eerst zat ik op mijn telefoon om te kijken wanneer mijn lievelingsprogramma ging beginnen. Dat kwam die dag namelijk op TV. Het begon over 10 minuten, dus ik zette hem op de zender. Nog 5 minuten. Nog 1 minuut. En toen viel de stroom uit.  

De stroom viel uit voor wel een half uur. Ik had dus het hele programma gemist. En ik had niets was licht gaf. Dus ik zat daar ik het donker. Op het moment dat de stroom weer op gang kwam was het niet kleurijker.  

Alles was zwart wit. Het zag er saai, verveeld maar ook leeg uit. En zo voelde ik me ook. Leeg. Er was nergens meer kleur te zien. Alles was zwart en wit. Het was een kleurloze wereld. Mijn knalblauwe fiets was opeens grijs. Net als de lucht. En mijn rode haar lokken waren opeens zwart. Ik moet hier iets aan doen dacht ik. Ik moet de kleur terugbrengen. Maar ik heb geen idee hoe.  

Ik dacht misschien vind ik buiten wel een oplossing. Dus ik wilde naar buiten gaan. Maar het regende, dus dat was geen goed plan.  

Het regende nog een paar uur. Het hield maar niet op. Ik zat in mijn hoofd de hele tijd te piekeren 'moet ik wel gaan, moet ik niet gaan.' Ik bleef maar in mijn hoofd zeggen: 'Kom op Romy, het is maar een beetje regen en kom op Romy je bent toch niet van suiker. Maar ook: 'Romy als het regent moet je niet naar buiten gaan.' 'Straks vat je nog kou.' Dat was de stem van mijn moeder die dat in mijn hoofd zei. Maar mama was op haar werk in Friesland en we wonen in Utrecht.  

Uiteindelijk heb ik een beslissing gemaakt. Ik heb tien keer tegen mezelf gezegd: Romy dit is niet voor je zelf. Dit is misschien wel voor de geschiedenis van de mensheid. Je moet dit doen. Doe je het niet voor jezelf doe het dan voor alle andere mensen.' Dus ik liep snel naar buiten. Maar wat ik daaraan trof.  

De buitenwereld was ook grijs. Maar er was een ding was toch raar. De zon scheen en het regent, dus er kwam een regenboog. Maar deze regenboog had wel kleur. Dat vond ik vreemd. Want de regenboog zou nu toch ook kleur moeten hebben.  

Ze zeggen altijd aan het eind van de regenboog ligt een pot met goud. Maar dat was niet waar in dit geval. Ik dacht misschien vind ik daar de bron aan het einde van de regenboog.  

Dus ik ging lopen. Kilometers ver. Want dit was zeker geen kleine regenboog. En mijn fiets was bij de fietsenmaker en mijn moeder kon mij niet brengen want die was op haar werk. Mijn huis lag precies in het midden dus ik moest maar de helft lopen. Dus het viel echt nog mee.   

Ik had het mis. Het viel echt niet mee. De regenboog ging over een hele kilometer aan huizen en de omweg was 5 kilometer langer. Maar ik gaf niet op. Ik ging gewoon door. Het was wel raar om de wereld zonder kleur te zien. Maar het gaf me wel een nieuw inzicht van het leven. Het is niet altijd belangrijk om iets voor jezelf te doen.   

Eindelijk het einde was inzicht. Ik hoefde nog maar honderd meter, vijftig meter, 10 meter, 5 meter, 1 meter. En daar stond ik eindelijk. Na een tocht van anderhalf uur. De kleur was nog steeds niet teruggekeerd. Ik voelde het zweet gewoon op mijn voorhoofd staan. Maar ik heb mijn doel behaald. Nu moet ik alleen nog uitvinden hoe ik de kleur terug kan halen.  

Ik heb het denk ik gevonden. Aan het einde van de regenboog stond een put. In de put zat een of ander regenboogmengsel aan kleuren. Er hing ook een emmertje. Ik ga proberen het emmertje in de put te laten zakken, het mengsel in de emmer te krijgen, de emmer omhoog te halen en dan het mengsel over de grond te gieten.   

Oké, het is gelukt om de emmer naar beneden te krijgen. Ik ga nu ja, ja het mengsel zit in de emmer. Nu alleen nog de emmer omhooghalen. Yes het is gelukt de emmer is nu boven.   

Ik keek nog even goed naar de emmer. Er stond een naam op. Lotte en een geboortedatum 19-10-2010. Er lag ook een briefje. Er stond op. 

Beste vinder 
Ik heb de kleuren uit de wereld afgepakt en in deze put gestopt. 
Niet omdat ik kleur niet mooi vind, maar omdat ik mensen wil helpen. 
Mensen zoals jij en ik zijn er meer nodig op deze wereld.  
Ik hoop dat je doorgaat met mensen helpen de rest van je leven. 
Met hartelijke groet Lotte Emmerzaal iemand die de wereld beter wil maken.  

Deze brief gaf me inzicht dat wat ik doe, voor de rest van de wereld was. Dus ik pakte de emmer en gooide de inhoud over het grijze gras. En ik had gelijk de kleur kwam terug. Het spatte gewoon uit de put. De emmer had ik snel los gemaakt en ik sprong op de waterval van kleuren. Die zetten mij af bij mijn huis. De mensen keken zo blij toen ze zagen dat de kleuren weer terugkwamen. En dat was ook hoe ik me voelde. Blij en trots op mezelf. En de emmer van Lotte.... Die ligt nu op mijn nachtkastje. Als nagedachtenis aan dit moment. Dit moment dat ik nooit meer zal vergeten.